Α) Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΘΡΑΚΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
Ο όρος Γενοκτονία (genocide), που προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις γένος και κτείνω=φονεύω, καθιερώθηκε από τον Ο.Η.Ε. το 1948, μετά το εβραϊκό ολοκαύτωμα και χρησιμοποιήθηκε στη δίκη της Νυρεμβέργης.
Σύμφωνα λοιπόν με τον Ο.Η.Ε., πράξεις που γίνονται με πρόθεση την ολική ή μερική εξόντωση οποιασδήποτε εθνικής, εθνολογικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδος, αποτελούν γενοκτονία και τιμωρούνται από το Διεθνές Δίκαιο.
Τέτοιες πράξεις θεωρούνται ο φόνος, η πρόκληση σοβαρής σωματικής ή πνευματικής βλάβης, η εσκεμμένη επιβολή συνθηκών ζωής, που αποσκοπούν σε μερική ή ολική καταστροφή, η υποχρεωτική ή βίαιη μετακίνηση πληθυσμών, η απαγωγή παιδιών ή η παρεμπόδιση και αποτροπή γεννήσεων.
Τι από τα παραπάνω έχει συμβεί στη Θράκη, που να δικαιολογεί την άποψη ότι έχει συντελεσθεί γενοκτονία; Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ΟΛΑ τα παραπάνω. Φόνοι, σωματικές βλάβες, εξορίες και εκτοπισμοί, βιασμοί γυναικών και θανατώσεις νηπίων, βίαιο παιδομάζωμα και κάθε είδους θηριωδία, συνθέτουν τις πράξεις των θυτών, με αποτέλεσμα τον αφανισμό εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων της Θράκης.
Όλα τα παραπάνω εγκλήματα συντελέσθηκαν διαχρονικά, κυρίως από τους Οθωμανούς κατακτητές αλλά και από τους Βουλγάρους, που πάντοτε εποφθαλμιούσαν την Μακεδονία και τη Θράκη μας. Και συντελέστηκαν οργανωμένα, με αποφάσεις των τότε αρχών, έχοντας ως βασικό στόχο την εξόντωση των ελληνικών και χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής, στο πλαίσιο της δημιουργίας ενός «καθαρού» τουρκικού κράτους.
«Η εξόντωση των χριστιανών της Τουρκίας ήταν μια οργανωμένη σφαγή, η οποία έγινε σε μεγάλη κλίμακα και διαπράχθηκε πολύ πριν την αποβίβαση των ελληνικών στρατευμάτων στη Σμύρνη. Την είχαμε ιδεί να διενεργείται την εποχή του σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ του «σφαγέα», την είχαμε παρακολουθήσει καλύτερα οργανωμένη από τους Νεότουρκους Ταλαάτ και Εμβέρ. Θα την συναντήσουμε συντελούμενη ξανά μέχρι τη φρίκη της ολοκλήρωσης από τον Μουσταφά Κεμάλ» (Γεώργιος Χόρτον, Αμερικανός διπλωμάτης, Γενικός Πρόξενος στη Σμύρνη, αυτόπτης μάρτυρας της καταστροφής, στο βιβλίο του «Η Μάστιγα της Ασίας», 1926).
Το έγκλημα της γενοκτονίας του Ελληνισμού της Ανατολής αποκαλύπτουν πλέον και ομολογούν ακόμη και σύγχρονοι Τούρκοι ιστορικοί συγγραφείς, όπως ο Ντουντάρ Φονάτ, που μελετώντας τα τουρκικά αρχεία της εποχής ομολογεί ότι …διάβασε αρχεία που παρουσιάζουν λεπτομερώς τα στάδια του σχεδίου δράσης εναντίον των Ρωμιών, που κατάρτισε το καθεστώς των Νεότουρκων.
Τις απαρχές των διωγμών του θρακικού Ελληνισμού τις βρίσκουμε στην Ανατολική Ρωμυλία από τους Βουλγάρους. Το 1906 η Αγχίαλος αφανίστηκε ολοσχερώς, η Βάρνα (1/7/1906), η Φιλιππούπολη (16/7/1906), ο Πύργος (16/7/1906) και η Στενήμαχος (23/7/1906) είναι στον κατάλογο των μαρτυρικών ελληνικών πόλεων της Θράκης, που έζησαν τον εφιάλτη του αφανισμού από τους Βουλγάρους.
Ακολούθησε η γενοκτονική συμπεριφορά των Νεότουρκων με σχέδιο σατανικά καταρτισμένο και μελετημένο στο συνέδριό τους στη Θεσσαλονίκη το 1911. Στο σχέδιο εκείνο περιλαμβάνονταν η ακόλουθη παράγραφος: «Εξητάσθη το δυνατόν της τοιαύτης βιαίας απομακρύνσεως ολοκλήρου του ελληνικού πληθυσμού από τα εδάφη της Τουρκίας, εφόσον δεν καθίσταται δυνατή αφομοίωσίς του και συσσωμάτωσίς του εις το τουρκικόν σύνολον».
Η ευκαιρία δόθηκε με την έναρξη των Βαλκανικών Πολέμων και συντελέσθηκε ο πρώτος βίαιος μεγάλος διωγμός. Έτσι την περίοδο 1913-1917 πάνω από 232.000 Θρακιώτες εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πανάρχαιες πατρογονικές τους εστίες και να καταφύγουν στην ελεύθερη Ελλάδα και σε άλλες χώρες. Άλλες 96.000 οδηγήθηκαν σε καταναγκαστικά έργα, στα περίφημα τάγματα εργασίας στα βάθη της Μικρασίας, με πορείες και εργασία μέχρι θανάτου. Από αυτούς με τη λήξη του Α΄ Π.Π. επέστρεψαν περίπου οι 50.000. Οι υπόλοιποι 46.000 άφησαν τις πνοές τους, άταφοι και άκλαυτοι στα βάθη της ανατολής.
Κορύφωση του δράματος και των παθών των Ελλήνων Θρακιωτών υπήρξε το Πάσχα του 1914, όταν και άρχισε ο οριστικός ξεριζωμός όσων είχαν διασωθεί από τις θηριωδίες των Τούρκων. Εκείνο το Πάσχα οι Θράκες το ονόμασαν «Μαύρο Πάσχα» και στο 7ο Παγκόσμιο Συνέδριό τους καθιέρωσαν την 6η Απριλίου ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Θρακών.
Στα γραπτά ντοκουμέντα της γενοκτονίας ανήκει και η Μαύρη Βίβλος Διωγμών και Μαρτυρίων, που εκδόθηκε το 1919 από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κων/πόλεως και περιλαμβάνει τις αναφορές τών κατά τόπους μητροπολιτών και δίνει το μέγεθος της τραγωδίας και των διώξεων.
Οι Έλληνες της Θράκης υπέστησαν τα πάνδεινα από τις επιδρομές κυρίως Βουλγάρων και Τούρκων. Σφαγιάστηκαν, ατιμάσθηκαν, εξισλαμίσθηκαν, εξαναγκάστηκαν ν’ αλλάξουν τη γλώσσα τους, έχασαν τα παιδιά τους στο παιδομάζωμα, ξεριζώθηκαν και στο τέλος ανταλλάχθηκαν σαν αμνοερίφια μετά το 1922.
Το παρόν άρθρο δεν έχει σκοπό να διεξαγάγει έρευνα και να παρουσιάσει αποδεικτικό υλικό. Αυτό υπάρχει και είναι αντικείμενο μάλλον της πολιτείας να το αναδείξει.
Η εφημερίδα μας και οι συντελεστές της, με νηφαλιότητα και ιστορική συνείδηση, χωρίς διάθεση εκδίκησης, επιδιώκουμε την αφύπνιση, τον συντονισμό των ενεργειών και των δυνάμεών μας για την διεκδίκηση της αναγνώρισης της γενοκτονίας και του θρακικού Ελληνισμού μαζί με αυτή των Ποντίων και Μικρασιατών, πρωτίστως από την ελληνική πολιτεία. Είναι για μας έκφραση της οφειλόμενης τιμής και χρέος ιερό προς τους αδικοχαμένους προγόνους μας, που έπεσαν θύματα των βαρβάρων.
Βεβαίως έχουν γίνει αρκετά. Μόλις πρόσφατα η Βουλή των Ελλήνων στο Αντιρατσιστικό, όπως αποκαλείται, νομοσχέδιο συμπεριέλαβε στο άρθρο 2 τις γενοκτονίες, που έχουν αναγνωριστεί με αποφάσεις διεθνών δικαστηρίων ή της Βουλής των Ελλήνων, στα εγκλήματα, ώστε να διώκεται όποιος επιδοκιμάζει ή αρνείται αυτά δημόσια.
Τα θρακικά σωματεία και διάφοροι φορείς τις περισσότερες φορές αποσπασματικά και μεμονωμένα εκδηλώνουν τις αγωνίες τους και κάνουν προσπάθειες προς την κατεύθυνση της αναγνώρισης.
Δεν απαξιώνουμε καμία προσπάθεια. Διαθέτουμε και τις δικές μας δυνάμεις στον κοινό σκοπό. Πιστεύουμε ότι χρειάζεται καλύτερος συντονισμός, ένωση δυνάμεων, χάραξη ενιαίας γραμμής δράσεων με συγκεκριμένη στόχευση και βηματισμό, που θα μας οδηγήσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
Για να αναγνωριστεί επίσημα η γενοκτονία του θρακικού Ελληνισμού, να συμπεριληφθεί στα βιβλία μας και να μάθουν τα Ελληνόπουλα την ιστορία της Θράκης, να γίνει αποδεκτή και σεβαστή η γενοκτονία από τους θύτες Βουλγάρους και Τούρκους, με την ελπίδα ότι δεν θα επαναληφθούν πουθενά στον κόσμο τέτοια τραγικά γεγονότα.
Καλούμε όλους, πολιτεία, φορείς, σωματεία, μεμονωμένα άτομα να επαγρυπνούν, να νοιάζονται, να δρουν, να τολμούν και να αγωνίζονται για τα δίκαια της Θράκης μας, που είναι δίκαια της πατρίδας μας.
Στη Θράκη έλαχε το δραματικό «προνόμιο» της μακρότερης σε διάρκεια τουρκικής κατοχής. Ας μην αποκτήσει ακόμη ένα, αυτό της μη αναγνώρισης των θυσιών και του αίματος των παιδιών της και της εγκατάλειψης και αδιαφορίας της μητέρας πατρίδας.
Αντιστράτηγος ε.α.
και επίτιμος Α΄ Υπαρχηγός Γ.Ε.Σ.
Γιώργος Ταμουρίδης.
Β) Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΑΡΧΙΣΕ ΑΠΟ ΤΗ ΘΡΑΚΗ
Του Παντελή Αθανασιάδη
Η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων, από το Σουηδικό Κοινοβούλιο, αποτελεί μια δίκαιη αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και μια δικαίωση των θυμάτων. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε πως γενοκτονία και διωγμούς υπέστησαν χρονολογικά πρώτοι οι Θράκες, από το καθεστώς των Νεοτούρκων. Δηλαδή νωρίτερα από το 1914. Όλοι γνωρίζουμε, πως μετά την επικράτηση των Νεοτούρκων, στις αρχές του 20ού αιώνα, εφαρμόσθηκε σχέδιο διωγμών στη Θράκη. Και ήταν σχέδιο δόλιο και πειραματικό. Δοκίμαζαν τις αντοχές του ελληνικού κράτους και της διεθνούς κοινωνίας. Έτσι, λοιπόν, όταν είδαν πως τα αντανακλαστικά τους ήταν ασήμαντα, συστηματοποίησαν και γενίκευσαν τις διώξεις με τις γενοκτονίες των Ποντίων και των Αρμενίων.
Και είναι χαρακτηριστικό, ότι χιλιάδες ρακένδυτοι και πεινασμένοι Θράκες κατέφευγαν στην Αθήνα, όπου καμιά ουσιαστική βοήθεια δεν τους προσφέρθηκε από το επίσημο κράτος τότε.
Ο ποιητής Γεώργιος Σουρής, ο σκληρός, σατιρικός αυτός επικριτής των πάντων, λύγισε από τη δυστυχία των Θρακών προσφύγων και στις 18 Οκτωβρίου του 1914 έγραψε στην εφημερίδα ΡΩΜΗΟΣ, που εξέδιδε, ποίημα από το οποίο θα σας αναφέρω λίγους στίχους. Οι στίχοι αυτοί είναι άγνωστοι στο κόσμο της Θράκης σήμερα.
Σε γνωρίζω απ’ την όψη
Που πλανάται νηστική
Κι απ’ του ρούχου σου την κόψη
Πως μας ήλθες από εκεί.
Σε γνωρίζω κι απ’ τα ράκη
Κι από την κακομοιριά
Πως μας ήλθες απ’ τη Θράκη
Και ζητείς παρηγοριά.
Να και Θράκαις, να κι Ασίαις
Εγινήκανε θυσίες
Και των Τούρκων τα ξεράδια
Τις αφήσανε ρημάδια.
Καλώς ήλθες στην Αθήνα
Όπου κόσμος ευθυμεί
Γύρευε κι αυτά κι εκείνα,
Θέλε στέγη και ψωμί.
Και παρακάτω, περιγράφοντας λιτά το πνεύμα της αδιαφορίας, του εφησυχασμού και της έλλειψης εθνικών αντανακλαστικών στους διωγμούς του Ελληνισμού, που είχαν αρχίσει πολύ νωρίτερα και με την περίπτωση της Ανατολικής Ρωμυλίας, έγραφε:
Ναι μεν σας συλλυπούμεθα και δεν σας αδικούμε
Για το βαθύ σας πόνο,
Αλλ’ όμως συνηθίσαμε διωξίματα ν’ ακούμε
Κάθε καιρό και χρόνο.
Πάντως λεπτομέρειες ιστορικές και στοιχεία που τεκμηριώνουν το διαρκές έγκλημα των Νεοτούρκων, περιέχονται στο βιβλίο του καθηγητή Κώστα Βακαλόπουλου «Διωγμοί και γενοκτονία του Θρακικού Ελληνισμού» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις των Αδελφών Κυριακίδη, στη Θεσσαλονίκη.
ΠΗΓΗ: http://sitalkisking.blogspot.gr/2010_03_18_archive.html