Συμπατριώτες και συμπατριώτισσες,
Εορτάστηκαν φέτος τα 94α ελευθέρια της Θράκης από τα Θρακικά σωματεία Αθηνών. Ο εορτασμός περιελάμβανε δοξολογία στον Άγιο Γεώργιο Καρύτση, εκφώνηση πανηγυρικού, πορεία, με πρωτοπόρα τα λάβαρα των συλλόγων, μέχρι το Σύνταγμα και κατάθεση στεφάνων στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη. Η συμμετοχή των Θρακιωτών της Αθήνας ήταν μεγάλη, ενώ την όλη διοργάνωση συντόνιζε η ΠΑ.Ο.Ν.Ε. Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους ο ΥΦΥΠΕΞ κ. Άκης Γεροντόπουλος, η βουλευτής κ. Τάνια Ιακωβίδου, ο Περιφερειακός Σύμβουλος κ. Γιώργος Καστρινάκης, ο επίτιμος Αρχηγός της ΕΛΑΣ στρατηγός κ. Αναστάσιος Δημοσχάκης, ο πρόεδρος της ένωσης αποστράτων αξ/κών Αεροπορίας και πρόεδρος των Ξυλαγανιωτών Αντιπτέραρχος (Ι) κ. Κων/νος Ιατρίδης, πρόεδροι και μέλη σωματείων, ο συμπατριώτης μας δημοσιογράφος κ. Παντελής Αθανασιάδης. Τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε ο πρόεδρος του Συλλόγου μας «ΒΗΡΑ», Αντιστράτηγος ε.α. και επίτιμος Α΄ Υπαρχηγός Γ.Ε.Σ. κ. Γιώργος Ταμουρίδης.
Η Συντακτική Επιτροπή
Ο ΠΑΝΗΓΗΡΙΚΟΣ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ
Συμπληρώνονται εφέτος 94 χρόνια από την τελευταία απελευθέρωση της σημερινής Θράκης, της Δυτικής, όπως συνηθίζεται να λέγεται.
Κάθε φορά που αναφερόμαστε σε επετείους και δη εορταστικές, όπως σήμερα, μοιραία ο νους μας κάνει αναδρομές στο συνολικό κεφάλαιο της περιοχής και φέρνει πίσω γεγονότα και καταστάσεις, που συνδέονται με αυτήν. Έτσι προτίμησα σήμερα να κάνω μια σύντομη ιστορική αναδρομή για μια περιοχή όπου, κατά τον Ηρόδοτο, κατοικούσε το δεύτερο σε πληθυσμό έθνος της γης μετά τους Ινδούς. «Θρηίκων δε έθνος μέγιστόν εστι μετά γε Ινδούς πάντων ανθρώπων».
Το μέγιστον έθνος των Θρηίκων κατοικούσε σε μια περιοχή με μεγάλη γεωστρατηγική αξία, η οποία ένωνε τον Ελλαδικό χώρο με την Ανατολή, το Αιγαίο με τη Μαύρη θάλασσα, την Ασία με την Ευρώπη. Στην υψηλή σπουδαιότητα της περιοχής οφείλονται όλα σχεδόν τα ιστορικά δρώμενα, που καθόρισαν και την τύχη αυτού του τόπου.
Οι Θράκες εμφανίζονται στην Ιλιάδα του Ομήρου, ως μια περιοχή από τον Αξιό ποταμό μέχρι τη Μαύρη θάλασσα, τη σημερινή Σερβία και ολόκληρη τη Βουλγαρία.
Δέχονται από νωρίς την επιρροή των αρχαίων Ελλήνων, που από τον 6ο αιώνα π.Χ., ιδρύουν αποικίες και σηματοδοτείται έτσι ο εξελληνισμός τους και η ενσωμάτωση του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Κάνουν δική τους την ελληνική γλώσσα και πορεύονται στην ίδια πολιτιστική και πολιτισμική οδό με τους άλλους Έλληνες. Είναι παρόντες σ’ όλους τους αγώνες του γένους των Ελλήνων και της ιστορικής του διαδρομής. Από τον μυθικό Ορέστη, που έκτισε την Ορεστιάδα, μετέπειτα Αδριανούπολη, μέχρι την Κύπρο, όπου στέλνουν πολεμιστές με τον Κίμωνα τον Αθηναίο.
Για τον πολιτισμό των Θρακών σώζονται αναφορές του Ομήρου, του Ησιόδου, του Πινδάρου, των τριών τραγικών, Αισχύλου, Σοφοκλή, Ευριπίδη, του Ηροδότου και του Ξενοφώντα αλλά και του τέκνου της Δημοκρίτου.
Σταθμό στην ιστορική διαδρομή της Θράκης απετέλεσε η Βυζαντινή περίοδος. Το κέντρο του Ελληνισμού μεταφέρθηκε πλέον στην περιοχή μεταξύ Θεσσαλονίκης και Κωνσταντινουπόλεως και η Θράκη συνδέθηκε με την ιστορική εξέλιξη της αυτοκρατορίας. Ήταν η αυλή και ο θώρακας της βασιλεύουσας. Η άνθιση αυτή συνδέθηκε με τον εκχριστιανισμό της Θράκης, που έγινε κέντρο της Ορθοδοξίας.
Έτσι λοιπόν, η γεωγραφική, ιστορική και πολιτισμική ενότητα της Θράκης είχε παγιωθεί ως καθαρή και αμιγής ελληνική περιοχή, όταν συντελέσθηκε η Οθωμανική κατάκτηση, περί το 1360 μ.Χ. Μια κατάκτηση, που προσέδωσε στους θράκες το θλιβερό προνόμιο να ζήσουν την μακρότερη σε διάρκεια και επιπτώσεις οθωμανική νύχτα. Περισσότερο από πεντέμισι αιώνες σκλαβιάς, καταπίεσης, βαρβαρότητας και εξόντωσης.
Η αρραγής θρακική ενότητα έπρεπε να διαρραγεί. Έτσι οι Οθωμανοί εφάρμοσαν δύο τρόπους προσάρτησης. Πρώτον με ομαδικούς εποικισμούς Τουρκογενών πληθυσμών, με ταυτόχρονους αναγκαστικούς εκτοπισμούς χριστιανικών πληθυσμών προς τα ενδότερα της Ανατολίας, ώστε να επέλθει αλλαγή της πληθυσμιακής σύνθεσης. (Μήπως σας θυμίζει την τακτική της Τουρκίας στην Κύπρο;). Δεύτερον, με την ανάπτυξη του θρησκευτικού εθνικισμού ώστε ν’ αφαιρεθεί και το στήριγμα της χριστιανικής θρησκείας.
Η επόμενη μέρα της οθωμανικής κατοχής βρίσκει τις περισσότερες περιοχές της Θράκης κατεστραμμένες και ερημωμένες. Οι πληθυσμοί αναγκάζονται σε μετοικεσία, μνημεία, μοναστήρια, εκκλησίες και σχολεία καταστρέφονται, Έλληνες σφαγιάζονται, παιδιά απάγονται και γίνονται γενίτσαροι, Πατριάρχες και Μητροπολίτες αποκεφαλίζονται, ιερείς παραδίδονται στους δήμιους ή στον όχλο, νεκροταφεία ανασκάπτονται και λείψανα διασκορπίζονται.
Όμως οι υπόδουλοι Θράκες, μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, διατήρησαν αναλλοίωτη και αναπαλλοτρίωτη την εθνική τους συνείδηση. Με τους θρύλους, τα τραγούδια, τις παραδόσεις και την αδάμαστη πίστη ζωντάνευαν μέσα στην ψυχή τους το βυζαντινό μεγαλείο και διατηρούσαν την ελπίδα άσβεστη ότι «Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ’ναι».
Σιγά-σιγά ξαναοργανώθηκαν, ανασυγκρότησαν τις κοινωνίες τους, οργάνωσαν κρυφά και φανερά την παιδεία τους, διατήρησαν τη γλώσσα και τη θρησκεία τους και ανέμεναν και αυτοί, όπως όλο το έθνος την κατάλληλη στιγμή για τον ξεσηκωμό και την απελευθέρωση. Συμμετέχουν καθοριστικά και αποφασιστικά στην προπαρασκευή και υλοποίηση της εθνεγερσίας του1821. Στη Θράκη δρα η φιλική εταιρεία, Θράκες κατατάσσονται στον Ιερό λόχο του Υψηλάντη και πέφτουν στο Δραγατσάνι. Η Σωζόπολη ξεσηκώνεται τον Απρίλιο του 1821, αλλά μόνη και αποκομμένη πνίγεται στο αίμα. Τον ίδιο μήνα αποκεφαλίζονται 26 πρόκριτοι στην Αδριανούπολη αλλά και ο Πατριάρχης Κύριλλος ο ΣΤ΄. Τον Ιούνιο του 1821 απαγχονίζονται οι μητροπολίτες Αδριανουπόλεως Δωρόθεος, Δέρκων Γρηγόριος, Μυριοφύτου Νεόφυτος, Αγχιάλου Ευγένιος, Μεσημβρίας Ιωσήφ.
Θρυλική είναι η προσφορά του καπετάν Αντώνη Βισβίζη και της Θρακιώτισσας «Μπουμπουλίνας» Δόμνας Βισβίζη από την Αίνο, που με το μπρίκι τους «Καλομοίρα» αγωνίζονταν για τη λευτεριά του γένους. Τον Σεπτέμβριο του 1821, η αγάπη για την ελευθερία και ο ξεσηκωμός των Σαμοθρακιτών πληρώνεται με σφαγή επτακοσίων(700) ανδρών και εξανδραποδισμό εκατοντάδων γυναικοπαίδων.
Οι Θράκες μαχητές, παρόντες σχεδόν σ’ όλα τα μέτωπα του αγώνα, βρέθηκαν και στο ηρωικό Μεσολόγγι. Δυστυχώς, μόλις φέτος, με πρωτοβουλία των Θρακικών σωματείων, αναγνωρίσθηκε η προσφορά και ανηγέρθη μνημείο πεσόντων Θρακών στον Κήπο των Ηρώων του Μεσολογγίου. Μας προκαλεί θλίψη και πολλά ερωτηματικά η στάση της επισήμου πολιτείας, που ακόμη δεν έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με την έρευνα, καταγραφή και απόδοση της προσφοράς της Θράκης και των κατοίκων της στους αγώνες του έθνους, αλλά και με την αναγνώριση της συντελεσθείσας γενοκτονίας των Θρακών κατά το πρώτο τέταρτο του 20ού αιώνα.
Ενώ λοιπόν το έθνος κέρδιζε βήμα-βήμα την ελευθερία του και σχηματιζόταν το ελληνικό κράτος, η Θράκη παρέμενε υπόδουλη και συνέχιζε να υφίσταται τα δεινά των Οθωμανών για άλλα 100 περίπου χρόνια.
Η Θράκη, εξ αιτίας της εξαιρετικής γεωστρατηγικής της θέσης αποτελούσε πάντοτε τον πόθο των Βουλγάρων και των Ρώσων, αφού είναι γνωστή η επιθυμία τους να έχουν έξοδο-πρόσβαση στις λεγόμενες ζεστές θάλασσες. Ο Σουλτάνος, εφαρμόζοντας και αυτός το δόγμα του «διαίρει και βασίλευε», δημιουργεί το 1870 στην Κων/πολη, την περίφημη Βουλγαρική Εξαρχία, δίνοντας έτσι το δικαίωμα στους Βουλγάρους να διεκδικήσουν χώρους που δεν τους ανήκαν.
Στην Ελλάδα οι εσωτερικές έριδες για μια ακόμη φορά επισκίαζαν κάθε εθνική προσπάθεια (Τρικούπης ή Δηλιγιάννης). Παρότι έγιναν επιστρατεύσεις και για τη Βόρεια Ελλάδα και για την Κρήτη, η πατρίδα μας, έχοντας αντίθετες τις τότε μεγάλες δυνάμεις, οδηγήθηκε στον καταστροφικό πόλεμο του 1897.
Η πρώτη εικοσαετία του 20ού αιώνα τα είχε όλα. Βουλγαρικά Μακεδονικά κομιτάτα, Ελληνικός Μακεδονικός Αγών, Επανάσταση των Νεότουρκων αλλά και ελληνική επανάσταση στο Γουδί, Βαλκανικούς Πολέμους, Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά και ελληνικό διχασμό, διπλασιασμό σχεδόν της Ελλάδος, απόβαση στη Σμύρνη αλλά και Μικρασιατική καταστροφή. Τι συνέβαινε όμως στη Θράκη όλα αυτά τα χρόνια;
Οι Οθωμανοί εξακολουθούν τις διώξεις και σ’ αυτούς έχουν προστεθεί και οι Βούλγαροι, που επωφελούμενοι των συγκυριών προσπαθούσαν να επιβάλουν την παρουσία τους. Οι διωγμοί από τους Τούρκους ήταν πλέον ενταγμένοι στη νέα αντίληψη περί καθαρότητος και δημιουργίας αμιγούς Τουρκικού κράτους, που υιοθέτησαν οι Κεμαλικοί και που είχαν ως κύρια επιδίωξη την συρρίκνωση του Ελληνισμού σε συνδυασμό με την εξόντωση κάθε χριστιανικού στοιχείου της Μικράς Ασίας. Οι Θράκες είναι στην ίδια μοίρα με τους Αρμενίους, τους Ποντίους και τους Μικρασιάτες. Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία πάνω από 150.000 Θρακών εκτοπίστηκαν, πολλές χιλιάδες στάλθηκαν στα περίφημα Τάγματα εργασίας (Αμελέ Ταμπουρού), στα οποία η εργασία και οι μετακινήσεις είχαν προορισμό μόνο το θάνατο. Δίκαια χαρακτηρίζονταν ως «κατακόμβες ανθρώπινου υλικού».
Αποτέλεσμα αυτών των θηριωδιών η οριστική εξόντωση των Ελλήνων, με επακόλουθο τη δήμευση των περιουσιών, την αλλοίωση της εθνολογικής σύνθεσης, τη μεταφορά μουσουλμανικών πληθυσμών και κατάληψη των περιοχών, έτσι ώστε να μπορούν σε μερικά χρόνια να εμφανίζονται οι περιοχές με περισσότερους Τούρκους κατοίκους.
Αυτή η μεθοδευμένη εξόντωση και των Θρακών δεν είναι γενοκτονία; Δυστυχώς μέχρι σήμερα και ενώ η Ελληνική πολιτεία έχει αναγνωρίσει τις γενοκτονίες Αρμενίων και Ποντίων δεν έχει κάνει κάτι αντίστοιχο για τους απολεσθέντες Θρακιώτες. Ποτέ βέβαια δεν είναι αργά και ιδού ένα πεδίο διεκδίκησης και για τους Θρακιώτες και τα σωματεία τους.
Φθάνουμε έτσι στο 1919. Στο Παρίσι οι μεγάλες δυνάμεις διασκέπτονται, ενώ η Θράκη και η ευρύτερη περιοχή «πηγαινοέρχεται» μεταξύ Βουλγαρίας, Ελλάδος, Τουρκίας και αυτονομίας. Τελικά αποφασίζεται να τεθεί υπό καθεστώς διασυμμαχικής διοικήσεως, στην οποία συμμετέχει και η Ελλάδα. Έτσι στις 4 Οκτωβρίου 1919 η 9η Μεραρχία υπό τον στρατηγό Λεοναρδόπουλο καταλαμβάνει την Ξάνθη και γαλλικές δυνάμεις υπό τον στρατηγό Σαρπί την υπόλοιπη Θράκη. Αρχίζει αμέσως εργώδης προσπάθεια οργάνωσης σύστασης κρατικών δομών από πλευράς Ελλήνων παρά τις λυσσώδεις αντιδράσεις Βουλγάρων και Τούρκων. Χιλιάδες εκτοπισμένοι πρόσφυγες επιστρέφουν στις πατρογονικές τους εστίες, επαναλειτουργούν τα σχολεία και αποκαθίσταται μερικώς η Ελληνική φυσιογνωμία της περιοχής της Θράκης.
Αυτονόητα η ελληνική δυναμική παρουσία στη Δυτική Θράκη προοιωνιζόταν και την επερχόμενη ελληνική κυριαρχία, αφού αυτή ήταν και η επιθυμία της συντριπτικής πλειοψηφίας και των μουσουλμάνων κατοίκων της. Απέμενε η στρατιωτική δράση από ελληνικής πλευράς. Και ήλθε το 1920. Σε νέα συνθήκη στο Σαν Ρέμο αυτή τη φορά αποφασίζεται η αποχώρηση των Γαλλικών στρατευμάτων και η αντικατάστασή τους από Ελληνικά. Ο Βενιζέλος τον Μάρτιο του 1920 τηλεγραφεί στον εν Σμύρνη αρχιστράτηγο Παρασκευόπουλο: «Να καταρτισθεί στρατιά δια την κατάληψιν της Θράκης, της οποίας η διοίκησις να ανατεθεί εις τον αντιστράτηγον Εμμανουήλ Ζυμβρακάκην». Πράγματι το τότε σώμα Στρατού Εθνικής Αμύνης αναλαμβάνει την υπέροχη αυτή αποστολή της απελευθέρωσης, ύστερα από πεντέμισι αιώνες σκλαβιάς και σκότους.
Στις 14 Μαΐου 1920 η Μεραρχία Σερρών εισέρχεται στην Κομοτηνή. Την ίδια μέρα η ΧΙΙ μεραρχία υπό τον Αίνιο Κων/νο Μαζαράκη απελευθερώνει την Αλεξανδρούπολη. Στις 16 Μαΐου ακολουθεί η Ορεστιάδα και έτσι έως τις 20 Μαΐου 1920 ολοκληρώνεται η κατάληψη της Δυτικής Θράκης.
Οι πόλεις και τα χωριά ξεχειλίζουν από εθνικό παλμό. Όλοι είναι στους δρόμους πανηγυρίζοντας. Η μαύρη νύχτα τελείωσε και ξημέρωσε η χαραυγή! «Ξημέρωσε η χαραυγή και πήραμε τη Θράκη» τραγουδούσε ο απελευθερωτής ελληνικός Στρατός. Η οδύσσεια των Ελλήνων της Θράκης, που υπέμειναν με καρτερία, πίστη και αυταπάρνηση, έφθανε στην Ιθάκη της.
Η στρατιά Θράκης συνεχίζει και μέχρι τον Ιούλιο του 1920 καταλαμβάνει την Αδριανούπολη, την Ηράκλεια, την Ραιδεστό, την Τυρολόη τη Μακρά Γέφυρα και τη Χαριούπολη φθάνοντας μέχρι την Τσατάλτζα, στα πρόθυρα της Κων/πολης. Νέοι πανηγυρισμοί, νέες υποδοχές ηρώων απελευθερωτών, νέο κύμα ελπίδας και εκπλήρωσης προαιώνιων εθνικών πόθων.
Όμως τα δεινά δεν είχαν τελειώσει. Ενώ με τη συνθήκη των Σεβρών ξαναγεννήθηκε η Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών, το όνειρο δεν έμελλε να κρατήσει παρά τρία χρόνια, εν μέσω θριάμβων και καταστροφών, αφού ταυτόχρονα διεξαγόταν η Μικρασιατική εκστρατεία. Η καταστροφή που ακολούθησε οδήγησε στη συνθήκη της Λωζάννης, με την οποία οριστικοποιήθηκαν τα σύνορα και έγιναν «διευθετήσεις» πληθυσμών. Η Θράκη τριχοτομήθηκε σε Βόρεια (Ανατολική Ρωμυλία), Ανατολική και Δυτική, με ένταξη αντίστοιχα στη Βουλγαρία, Τουρκία και Ελλάδα.
Μικρασιατική καταστροφή, ήττα, Λωζάννη και νέα προσφυγιά ταλαιπωρούν για μια ακόμη φορά τον δύσμοιρο αυτό λαό. «Κύματα ανθρώπινης δυστυχίας από την Ανατολική Θράκη, τη Μικρά Ασία, τον Πόντο και την Καππαδοκία εγκατέλειπαν δια παντός την γενέτειράν των και κατέφθαναν πεζή εις ελευθέραν Ελληνικήν γην, δια ν’ αποφύγουν την εξόντωσίν των. Πεινώντες και διψώντες, άυπνοι και άστεγοι παρουσίαζον θέαμα απηλπισμένης ανθρωποπλημμύρας προσπαθούσης ν’ απαλλαγή από τα βάσανα», έγραφε σε έκθεσή του από την Κομοτηνή ο Νικόλαος Παπαδόπουλος, τότε προϊστάμενος της στατιστικής Διευθύνσεως Εποικισμού Θράκης.
Ανάμεσά τους ήσαν οι γονείς, οι παππούδες και γιαγιάδες μας, που ελπίζοντες στην επιστροφή έμεναν στη Θράκη «για να είναι κοντά στην πατρίδα».
Κατ’ αυτό τον αναγκαστικό τρόπο διαμορφώθηκε ένα μείγμα πολυπολιτισμικό, αποτελούμενο από Έλληνες και Μουσουλμάνους γηγενείς, πρόσφυγες Θρακιώτες, Σαρακατσάνους και Βλάχους από την Ανατολική Ρωμυλία, Θρακιώτες και Αρβανίτες από την Ανατολική Θράκη, Μικρασιάτες και Κωνσταντινουπολίτες, Καππαδόκες και Ποντίους απ’ όλα σχεδόν τα μέρη της Μικράς Ασίας, της Καππαδοκίας και του Πόντου.
Αυτό το εξαιρετικά πολυσύνθετο μείγμα, επιβίωσε, αναπτύχθηκε, προόδευσε και μέσα σε λίγα χρόνια, πλην ίσως του μουσουλμανικού στοιχείου, ομογενοποιήθηκε και λειτούργησε ως ενιαίο Ελληνικό Θρακιώτικο στοιχείο, διατηρώντας παράλληλα τις ιδιαίτερες παραδόσεις, ήθη και έθιμα και πολιτισμικά στοιχεία των αλησμόνητων ιδιαίτερων πατρίδων. Βασικός συνδετικός κρίκος η ξεκάθαρη και κατασταλαγμένη αντίληψη ότι ανήκουμε όλοι στο μέγα Ελληνικό έθνος, στην όλη Ελλάδα.
Σήμερα η Θράκη μας, αν και βρίσκεται μακριά από το κέντρο, ενσωματωμένη πλήρως στον εθνικό κορμό, βαδίζει παράλληλα με την υπόλοιπη Ελλάδα, με τεράστιες προοπτικές ανάπτυξης, που οφείλονται τόσο στη γεωγραφική της θέση όσο και στη ζωτικότητα, την ενεργητικότητα και την ποιότητα των κατοίκων της, αρκεί βέβαια η Αθήνα να κοιτά «ψηλά».
Γιατί η Θράκη είναι για την Ελλάδα ίσως η σημαντικότερη για πολλούς λόγους περιοχή. Γιατί γειτνιάζει με τον εξ ανατολών προαιώνιο αντίπαλο, υπεύθυνο για όλα τα δεινά του Ελληνισμού, που ακόμη και σήμερα εποφθαλμιά και διεκδικεί ελληνικά εδάφη. Γιατί αυτός ο αντίπαλος προσπαθεί διαρκώς να αποδείξει ότι οι μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα συμπολίτες μας είναι Τούρκοι και έχει επ’ αυτών δικαιώματα, επαναφέροντας τον μεγαλοϊδεατισμό του Κεμάλ, ότι κάθε μουσουλμάνος είναι Τούρκος.
Μόλις πριν λίγες μέρες παρακολουθήσαμε σ’ όλο του το μεγαλείο το παραπάνω δόγμα με την κάθοδο στις ευρωπαϊκές εκλογές κόμματος που υποστηρίζει την Τουρκοποίηση της Θράκης.
Η σταθερότητα στις θέσεις μας για ύπαρξη μόνο θρησκευτικής μειονότητας, η προστασία αυτής από τα νύχια του προξενείου και τον κλοιό της Τουρκίας, η ισονομία και ισοπολιτεία, τα μέτρα ανάπτυξης για όλους και όλη την περιοχή, είναι μερικά από αυτά που πρέπει να εφαρμόζει η ελληνική πολιτεία, για να αποφύγει δυσάρεστες εξελίξεις.
Η αποδοχή της ουσίας και η ως εκ τούτου άσκηση ανάλογης πολιτικής, χωρίς φόβο και με εν τοις πράγμασι παρουσία της ελληνικής πολιτείας σ’ όλη την περιοχή μπορεί να βοηθήσει και ν’ αποτρέψει αιφνιδιασμούς. Χειρισμός τέτοιων σοβαρών και λεπτών θεμάτων πρέπει να γίνεται από ανθρώπους που γνωρίζουν, θέλουν και μπορούν και όχι από τον κάθε κεντρικό ή περιφερειακό «σωτήρα» του έθνους. Αρκετά έχει πληρώσει η πατρίδα από ερασιτέχνες μάγους. Η εφαρμογή των ελληνικών νόμων, χωρίς εξαιρέσεις, υποσημειώσεις και ερμηνείες και η απαίτηση άπαντες εντός της Ελληνικής επικράτειας να σέβονται την πατρίδα μας είτε ανήκουν σ’ αυτή είτε φιλοξενούνται, αποτελεί αυτονόητο καθήκον κάθε δημόσιου λειτουργού. Προσωπικές απόψεις εδώ είναι για φιλολογικές μόνο συζητήσεις, με τα εθνικά θέματα δεν παίζουμε, γιατί θα το πληρώσει η πατρίδα, δηλαδή όλοι μας και οι κάθε λογίς τυχάρπαστοι και άσχετοι.
Οι Έλληνες είμαστε πολιτισμένοι και μπορούμε χωρίς μίσος, χωρίς εχθρότητα, με καθαρό λόγο και κυρίως με εθνική συνείδηση να ζήσουμε ειρηνικά σ’ αυτή την όμορφη πατρίδα, όλοι μαζί, να προοδεύουμε και να βελτιωνόμαστε διαρκώς, τηρώντας παράλληλα στάση αυστηρή και διεκδικητική σ’ όσους επιβουλεύονται τον τόπο μας. Παράλληλα έχουμε χρέος προς τους χαμένους προγόνους μας να διεκδικούμε από τους θύτες την αναγνώριση των εγκλημάτων τους, να τα καταδικάσουν και ν’ αποφασίσουν οριστικά και με σαφήνεια να ζήσουν μαζί μας ειρηνικά. Αν διαφορετικά σκέπτονται, ενεργούν ή αναμένουν ευκαιρία να μας βλάψουν, τους προειδοποιούμε ότι και σήμερα τούτος ο λαός «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος», δεν πρόκειται να επιτρέψει άλλες ήττες, άλλες χαμένες πατρίδες, άλλους πρόσφυγες, άλλη δυστυχία. Εμείς δεν ξεχνούμε και ελπίζουμε ότι «η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλον», όπως τραγουδά η Ποντιακή μούσα.
Ζήτω η Θράκη μας!
Ζήτω η Ελλάδα μας!
Σας ευχαριστώ.
Γιώργος Ταμουρίδης
